Dotyk zła - Rozdział 3

 Wiecie co?
Tak się zastanawiam jaki jest problem w tym, żeby wejść w tego

cholernego linka i kliknąć lubię to. 

Myślałam, że jest więcej hm... czytających, chętnych 

do informowania, kontaktu itd, itp... a tymczasem się ukrywacie.

Cóż... powiem tylko tyle, że jest mi przykro. Bo wkładam mnóstwo

serca, czasu i wszystkiego w to wszystko, a to wszystko jakbym

robiła dla siebie.

Po raz kolejny wklejam linka:

https://www.facebook.com/BulwarRozwianychMarzen?ref=hl 

Nie lubiła samotnych wieczorów. To właśnie w takich chwilach, kiedy na zewnątrz zapadł zmrok, a ona była sama, bała się dosłownie wszystkiego. Nawet własnego cienia. Zawsze miała problem z zapanowaniem nad własnym strachem, ale ostatnie wydarzenia tylko odbiły na niej piętno. Nie mogła przymusić swojej współlokatorki do tego, żeby zostawała w domu, wtedy kiedy ona sobie tego życzy, bo tak bardzo boi się zostać sama w domu. Ale czego się boi? Przecież nic jej nie zagraża. To, że zginęła osoba, która może mieć z nią więcej wspólnego niż jej się wydaje, nie oznacza, że ją też musi czekać taki los, że to w ogóle ma jakikolwiek związek z nią. 

Może „moja siostra” znalazła się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie? Cholera… dziwnie mi myśleć i mówić o niej tak bezimiennie. Nie jestem w stanie na razie poznać jej tożsamości… mogłabym. Ale nie pojadę w tej chwili to Seattle. Nie stać mnie na to. Sytuacja mi na to nie pozwala. 

Spojrzała w okno i nagle zatęskniła za czasem, który spędziła w Seattle, w którym się urodziła i w którym mieszkała do szesnastego roku życia. Do momentu, w którym umarła jej babcia. Później już nic nie trzymało jej w tym mieście. Musiała zmienić swoje życie. Musiała zacząć żyć na własny rachunek. W przeciwnym razie zginęłaby w tym okrutnym świecie. Uśmiechnęła się lekko na myśl, że i tak sobie dobrze poradziła. Osiągnęła wszystko swoją ciężką pracą, bez pomocy innych ludzi. Matka jej już dawno nie chciała. Wybrała inne życie. Wolała korzystać z życia i puszczać się na lewo i prawo, niż zająć się własną córką. A ojciec? Ojciec nigdy nie zasługiwał na szacunek. Odkąd tylko pamiętała wyżywał się na niej psychicznie i fizycznie i tylko szukał okazji do tego, żeby wyładować na kimś swoje frustracje. Znalazł sobie kozła ofiarnego, a ona nie potrafiła sobie z tym poradzić. 

Jej uwagę przykuł samochód, którego nie poznała od razu. Dopiero po chwili zorientowała się do kogo może należeć. Andrew. Co on tu robi? Skąd zna jej adres? 

Cholerny… czego on tu szuka… jeszcze tylko brakowało… i skąd on w ogóle… ach… pewnie zapamiętał adres po tym jak mnie odwiózł… nie mam ochoty z nim rozmawiać… nie mogę udawać, że nie ma mnie w domu. Zauważył mnie…  

W napięciu oczekiwała aż usłyszy dzwonek albo pukanie do drzwi. Stała, naciskając dłońmi na parapet, jakby nie mogła się od niego uwolnić, jakby jakaś nadprzyrodzona siła przykleiła ją do niego. W końcu nadszedł ten moment. Nie miała wyboru. Z uczuciem ciężkości poszła w kierunku drzwi. Zrobiła to jednak powoli i cicho. Miała wrażenie, jakby jej nogi nagle odmówiły posłuszeństwa.  

– Witam – odezwał się z delikatnym uśmiechem na twarzy.  

Musiała przyznać, że zrobił to dość seksownym głosem. To nie zmieniało faktu, że jednak nadal była do niego uprzedzona i wcale nie była zadowolona z jego niezapowiedzianej wizyty. Nie była zadowolona, że w ogóle się tu pojawił! 

– Co tutaj robisz? – Zignorowała jego uprzejme powitanie. Starała się mówić jak najbardziej opanowanym głosem. 

– Wracałem do domu i pomyślałem, że wpadnę, sprawdzę, czy wszystko w porządku. 

– W jak najlepszym. – Blady uśmiech na jej twarzy świadczył jednak o tym, że wcale nie jest tak dobrze, jak twierdziła. 

– Doprawdy? Twoja mina mówi co innego…  

Facet mnie przeraża.  

– Mogę wejść? – zapytał, domyślając się już, że raczej nie może liczyć na dobrowolne zaproszenie do środka. 

Veronica niechętnie skinęła głową i otwarła szerzej drzwi. Do pogrążonego w mroku przedpokoju wpadło blade światło z korytarza.  

– Skoro musisz… – mruknęła, zamykając drzwi za mężczyzną.  

Nie będzie przed samą sobą udawała, że jej się nie podoba. Dosłownie każda kobieta świata musiałaby w końcu kiedyś przyznać, że jest przystojny. Dobrze zbudowany, ciemna karnacja, krótko ścięte, brązowe włosy. I te oczy. Zawsze lubiła, kiedy mężczyzna miał ciemne włosy i niebieskie oczy. Ona sama tak ma.  

– Nie muszę, ale chcę. Dużo przeszłaś ostatnio. Chyba powinnaś mieć jakieś towarzystwo. – W przedpokoju było dosyć ciemno, ale udało jej się wyczuć jego tajemniczy uśmiech. – Ty jednak nie jesteś zadowolona z mojej wizyty. 

Veronica westchnęła ciężko, kompletnie nie spodziewając się tych słów z jego strony. Nie pomyślała o tym i teraz nie wie jak ma się wybronić. 

– To niegrzeczne… przepraszam. Wejdź, proszę – gestem ręki wskazała stronę, w którą powinien udać się gość. – Jestem wykończona i nie mam za bardzo ochoty na spotykanie się z kimkolwiek… – cicho wytłumaczyła się ze swojego zachowania. 

Kłamstwo za kłamstwem. Ale cóż mogę zrobić? Nie chcę go urazić. Mogę wyjść na kretynkę. Niesłuszne oskarżenia, ciągłe ucieczki. Tak nie może być wiecznie. Muszę iść do przodu. Przestać się bać własnego cienia. To, że… moją siostrę… spotkało to… nie znaczy, że mnie też musi. To był zwykły przypadek! 

– Rozumiem, że to wszystko dla ciebie trudne, ale wydaje mi się, że unikanie kontaktów z ludźmi to zły pomysł. 

– Chciałabym, żeby to było takie proste… – wymamrotała, przyciskając włącznik światła zamocowany na ścianie. – Napijesz się czegoś?  

Muszę być miła. Choć nie potrafię. Kiepsko mi wychodzi udawanie, ale muszę.  

– Nie rób sobie kłopotu. Wpadłem tylko na chwilę – odparł, rozglądając się po pokoju. Lustrował go tak, jakby czegoś szukał i wiedział, że właśnie tutaj to znajdzie. Jego wzrok przyciągnął regał, na którym stały wszelkiego rodzaju przedmioty związane z muzyką. Pokaźna kolekcja płyt winylowych i kompaktowych, koncerty na vhs, prasa muzyczna. – Widzę, że interesujesz się muzyką. 

– Tak… jak na razie to moje jedyne źródło relaksu. 

– Chyba znasz się na tym… – mruknął, przyglądając się temu wszystkiemu co zobaczył. Przesunął ostrożnie palcami po brzegach pudełek płyt winylowych i niespodziewanie spojrzał na Veronikę. – Mogę?  

Dziewczyna podeszła do niego powoli. Nie powiedziała nic, tylko skinęła głową na znak, że się zgadza.  

– L.A. Guns? Lubisz ich? – Spojrzał na nią dość krytycznym okiem. Zauważyła od razu, że L.A. Guns to nie jest typ muzyki, który on preferuje. 

– Bez szału, ale są w porządku – odparła, odwracając od niego wzrok. Przełknęła ślinę, kiedy poczuła, jak bardzo pieką ją policzki.  

Zaśmiał się tylko pod nosem i dalej oglądał płytę. Najpierw wysunął ją z kartonowego pudełka, a potem oglądał samo pudełko. Wpatrywał się w czerwone litery i pistolet zdobiący okładkę, a po chwili zaczął mruczeć coś pod nosem.  

She was always something special A diamond shining bright in the rain Everybody dreams of angels No one will ever know how much i loved you so 

Now it all seems funny Kinda like a dream Things aint always what they seem... 

What a shame What happened to Jayne? 

Jej wzrok przepełniony był zaskoczeniem, ale też zachwytem. Nie powiedział jej, że ich lubi, czy zna, ale jego reakcja na widok tej płyty wydawałaby się być jednoznaczna. 

– Co tak na mnie patrzysz? – zapytał ze śmiechem. – Ten utwór akurat lubię. 

Roześmiała się krótko. Znowu była skrępowana, ale tym razem nie tym co powiedział, tylko jego intensywnym spojrzeniem. Dopiero teraz uświadomiła sobie dlaczego, tak na nią działają. Dopiero teraz, bo wcześniej nie miała okazji do tego, żeby przyjrzeć się jego oczom, żeby znaleźć w nich to co tak dobrze już znała.  

Myślałam, że już nigdzie nie spotkam tego spojrzenia… myślałam, że jest niepowtarzalne… 

Kilka sekund kontaktu wzrokowego zaczęło przywoływać niemiłe wspomnienia związane z mężczyzną, który jeszcze całkiem niedawno tyle dla niej znaczy; odwróciła pospiesznie wzrok, żeby rozwiać niechciane myśli. 

– Co się stało? Jesteś jakaś… smutna… – Odłożył pospiesznie płytę, widząc, że nastrój dziewczyny jest jeszcze bardziej ponury niż ten w jakim ją zastał.  

– Nic takiego… chyba wrócę z powrotem do pracy.  

– Powinnaś teraz odpoczywać, wiesz o tym.  

– Tak, ale nie daję sobie rady w domu. Mam dość siedzenia w samotności, strachu przed czymś czego nie ma, zamartwiania się i myślenia cały czas o tej sprawie! Te dni wolne miały mi pomóc zebrać siły, odpocząć, a tylko pogorszyły mój stan…  

Po cholerę mu to mówię? Pewnie nawet go to nie interesuje. Nie wiem czego tu szuka, ani czego ode mnie chce. Jest starszy ode mnie. Jak ludzie w szpitalu się połapią, zacznie się gadanie, którego chcę uniknąć. 

– Może jakiś wyjazd na te kilka dni ci pomoże? Albo zajmij się czymś co lubisz… jakieś hobby, pasja. 

Spojrzała na niego ukradkiem, zainteresowana jego troską. Dlaczego tak bardzo się o nią troszczy? Dlaczego tak bardzo interesuje go to jak ona się czuje i jaki ma nastrój? 

– Nie wiem za bardzo, czy mogę wyjechać. Jestem… powiązana ze sprawą w pewnym stopniu – odpowiedziała, nie zastanawiając się nawet czy powinna z nim o tym rozmawiać. Nie przyjaźnią się wcale, ani nawet dobrze nie znają. Nie ufa mu na tyle, żeby wylewać przed nim wszystkie swoje żale tak, jak to może robić podczas rozmów z Margaret, z którą już trochę się zna.  

– To przynajmniej skup się na czymś co lubisz.  

– Mam dość… specyficzne zainteresowania.  

– Na przykład?  

Veronica utkwiła wzrok w jego pociągającej twarzy i zauważyła, że podnosi prawą brew do góry. Kolejny gest, który jej przypominał kogoś o kim tak bardzo chciała zapomnieć.  

– Uwielbiam motocykle, sztukę tatuażu… – powiedziała niepewnie, widząc jego zainteresowanie, ale jednocześnie zdumione spojrzenie. – Tak, wiem… – wywróciła oczami. – Nie są to kobiece zainteresowania.  

– Ja uwielbiam motocykle. Mam nowego choppera od kilku lat. Słyszałem, że niedługo ma się odbyć jakiś zlot fanów motocykli… 

– Ja nie mam czasu, żeby chodzić po zlotach.  

– To może znajdziesz go trochę? I pójdziemy razem?  

– Problem w tym, że ja nie chcę z tobą rozmawiać! – krzyknęła i od razu obejrzała, czy nikt na nią nie patrzy. Ponosiły ją teraz emocje. Nie potrafiła nad nimi zapanować. 

– Tylko, że ja nadal nie wiem dlaczego – powiedział smutnym głosem. 

– Nie udawaj… jesteś podejrzany o morderstwo mojej siostry – wycedziła przez zęby. Słowa więzły jej w gardle za każdym razem, kiedy to wspominała.  

zęby. Słowa więzły jej w gardle za każdym razem, kiedy to wspominała.  

– Podejrzany nie znaczy winny. 

– I co? Tak po prostu mam ci uwierzyć, że nic nie zrobiłeś? Sam nie wiesz co tam się stało. Słyszałeś krzyk, ale nie pamiętasz jak się tam znalazłeś i dlaczego… 

Cholera… jak mam jej udowodnić, że niczego nie zrobiłem? Chciałbym mieć czyste sumienie. Mieć już święty spokój. 

– Jakim cudem cię jeszcze nie aresztowali?  

– Mój prawnik wszystkim się zajął. To, że tam byłem nie świadczy o tym, że zabiłem tę dziewczynę. – Nie mógł znieść jej oskarżeń, które nie miały żadnych podstaw.  

– Ale jednak znaleźli odciski palców na broni – odpowiedziała szybko z niewzruszonym wyrazem twarzy.  

– Zaufaj mi do cholery! Brałem różne gówna, ale nie powodowały one tego, że wychodziłem na ulicę i zabijałem ludzi! – podniósł głos, bo nie mógł wytrzymać tego, że dziewczyna nawet nie próbuje mu uwierzyć i z góry zakłada, że jest winny. 

Czego ja się kurwa spodziewałem? Że oskarżą mnie o morderstwo, a ludzie dalej będą wierzyć w moją niewinność? Ja pierdolę. Chyba jestem kretynem. 

– Jeśli wydaje ci się to takie proste to naprawdę ci gratuluję – warknęła, krzyżując ręce na piersiach.  

– Wiem, że to nie jest proste, ale przynajmniej spróbuj… – powiedział błagalnie i zbliżył się do niej.  

– Co ci tak na tym zależy?  

– Bo chcę, żebyś chociaż ty uwierzyła, że jestem niewinny. Chcę mieć czyste sumienie… 

– A nie masz?! 

– Chodzi o to, że przez te gówniane oskarżenia zaczynam wierzyć w to, że naprawdę nasrałem sobie do własnego gniazda. 

Veronica westchnęła ciężko i opuściła wzrok. Cały czas próbowała postawić się w jego sytuacji i zrozumieć to, jak on się teraz musi czuć. Kiedy z gwiazdy rocka staje się gwiazdą rocka podejrzaną o brutalne morderstwo młodej kobiety. I to jeszcze pod wpływem nielegalnych środków odurzających. Tylko w dalszym ciągu nie mieściło jej się w głowie to wszystko. 

Nie chcę wierzyć w to, że jest winny, ale za dużo na to wskazuje… Przecież tak naprawdę go nie znam… ale nie sądzę, że byłby do tego zdolny. Nawet wtedy, kiedy nie był w stanie nawet samodzielnie myśleć. 

– Za dużo się wydarzyło, żebym ot tak mogła ci zaufać. Nie wymagaj tego ode mnie – wyszeptała, gdyż czuła, że słowa więzną jej w gardle. Czuła się jakby coś utkwiło w jej gardle i przez to nie mogła wydobyć z siebie ani jednego słowa. 

– Nie skreślaj mnie… 

– Chciałabym wierzyć, że to nie ty… ale… daj mi trochę czasu. Zrozum, że mnie też nie jest łatwo. Zginęła osoba, z którą nigdy nie miałam okazji porozmawiać, a mimo to okazała się być mi bardzo bliska.  

– To zbyt chore, żebym mógł to zrozumieć… – mruknął pod nosem. 

– Przepraszam cię, ale jestem w pracy. Nie mam czasu na takie… rozmowy… – Choć bardzo chciała z nim porozmawiać, poznać go lepiej, coś w środku powstrzymywało ją przed tym. A dokładniej fakt, że jest zamieszany w zabójstwo jej siostry.  

– Zaczekaj chwilę…  

– Co? – mruknęła od niechcenia, kiedy ją zatrzymał. 

– Chciałbym się z tobą spotkać. Porozmawiać wreszcie normalnie. Bez żadnego kłócenia się, przekomarzania… po prostu jak ludzie. Chcę, żebyś mnie poznała. Prawdziwego mnie. 

Usiłowała mu spojrzeć w oczy, ale nie było to możliwe, gdyż jego twarz zasłaniała kurtyna gęstych, kręconych włosów. Chyba pierwszy raz w życiu zabrakło jej języka w ustach i nie wiedziała co powiedzieć. Pierwszy raz w życiu nie potrafiła komuś tak po prostu odmówić.  

Tak… trzeba przyznać, że ma ten swój cholerny urok osobisty, na który mięknie mi serce. Jesteś zbyt uczuciowa. Nie warto! 

– Powiedzmy, że… można spróbować, ale nie oczekuj ode mnie zbyt wiele – uprzedziła od razu. 

– Liczę na to, że w końcu zmienisz o mnie zdanie – powiedział jakby z dozą ulgi w głosie, że chociaż w minimalnym stopniu przekonał ją do siebie. – Kiedy możemy się spotkać?  

– W najbliższą sobotę koło… dziewiętnastej?  

– W takim razie do zobaczenia. O dziewiętnastej w Rainbow. 

Czekała i czekała i nawet nie miała zielonego pojęcia o tym ile mija czasu. Wokół nigdzie nie było zegarka, na który mogłaby spojrzeć, żeby sprawdzić godzinę. O ile dobrze się orientowała wyszła z domu krótko po osiemnastej. Troszkę czasu zajęło jej dojście z punktu A do punktu B. Dziś zdecydowała się na spacer. Miała po dziurki od nosa codziennej jazdy zatłoczonym autobusem. Dziś, kiedy nie była zmęczona, mogła sobie pozwolić na taką formę „transportu”. Nie była jednak pewna ile szła. Nie miała pojęcia, czy nie przyszła przypadkiem za wcześnie. A może to ona się spóźniła? Może dlatego się nie pojawia, bo już tutaj był, zobaczył, że jej nie ma i zwyczajnie sobie poszedł?  

Nadzieja matką głupich. 

Stukała nerwowo średniej długości paznokciami o blat stołu nakrytego czerwonym obrusem. Nigdy tu nie zaglądała, bo też nie miała po co. Praca pochłaniała cały jej wolny czas, a wieczorami była zbyt zmęczona, żeby iść i ot tak imprezować. Na drugi dzień silnie odczuwałaby skutki tej imprezy; nie miała też towarzystwa. Margaret też albo cały czas pracowała, albo po prostu spędzała czas z ludźmi z salonu tatuażu. Po chwili zorientowała się, że zauważyła zarys jego sylwetki. Rozglądał się po pomieszczeniu, żeby ją znaleźć. Nie dało się go pomylić z nikim innym. Charakterystyczna postawa i fryzura, wskazywały na to, że to może być tylko i wyłącznie on. Nie ma drugiego takiego człowieka. On jest niepowtarzalny.  

– Witam – przywitał się z jak zwykle nieśmiałym uśmiechem przylepionym do twarzy.  

Po chwili zorientowała się, że nie przyszedł sam, ale w towarzystwie postawnego mężczyzny ubranego w nienaganny garnitur i w ciemnych okularach na nosie. 

– Witaj… możesz mi powiedzieć kto… 

Przypuszczał, że tak będzie. Nie co dziennie chodzi z ochroniarzem. Nie wszędzie chodzi z ochroniarzem. Ale w tej sytuacji stwierdził, że będzie to bardziej konieczne niż zwykle.  

– To mój ochroniarz. Pomyślałem, że tak będzie bezpieczniej… zresztą… pilnuje mnie, „żebym nie próbował uciec poza granice kraju bla bla bla” – powiedział to takim tonem, jak prawdopodobnie zrobili to ludzie, którzy go przesłuchiwali. – Jakbym jeszcze miał zamiar się gdziekolwiek ruszać. – Wywrócił oczami i zajął miejsce naprzeciwko niej.  

– Dlaczego cię nie aresztowali? – zapytała, spoglądając co jakiś czas na człowieka, który stał nieopodal ich stolika nieruchomo, jakby zastygł i nie mógł się ruszyć.  

– A co? Chciałabyś, żebym poszedł siedzieć? – zaśmiał się.  

– Nie. – Zaśmiała się krótko. – Pytam, bo mówiłeś, że znaleźli na broni, którą trzymałeś twoje odciski palców. 

– Były, to fakt… ale to tylko poszlaka. Trzymałem tę broń, ale nie świadczy to o tym, że strzelałem – powiedział, rzucając jej sugestywne spojrzenie.  

Zawstydził ją tym. Zasugerował jej, że nie powinna myśleć o nim w sposób w jaki myśli cały czas. Skłoniło ją to do refleksji i rzeczywiście zaczęła się zastanawiać, czy on potrafiłby do kogokolwiek strzelić, czy byłby w stanie zabić w tak brutalny sposób. Że byłby w stanie to w ogóle zrobić! 

– No… a areszt na czterdzieści osiem godzin? – dopytywała. 

– Hm… coś mi się zdaje, że bardzo chcesz się mnie pozbyć – powiedział z tajemniczym uśmiechem, mrużąc przy tym oczy.  

– Ciekawe w jaki sposób miałabym to uczynić… 

Wzruszył obojętnie ramionami. 

– Mogli mnie zatrzymać, ale nie musieli. To tylko poszlaka – powiedział, ale wyraz jego twarzy wydawał się i tak dość przygnębiony.  

Spojrzał na nią smutno i westchnął ciężko. Nie mógł sobie wyobrazić siebie w więzieniu. Był już w takim miejscu. Aresztowali go za przechodzenie w złym miejscu przez ulicę i przetrwał tam trzy dni w mękach. Ale to tylko niezbyt ciężkie nagięcie prawa. Co jeśli dowody będą jednoznacznie świadczyły o tym, że to on jest winny? Wtoczą mu proces i skażą go na długie lata więzienia. Przekreślą wszystko co osiągnął do tej pory. Jeśli to wyjdzie na jaw… zniszczą go. Zostanie zniszczona jego reputacja. Nie będzie miał życia. Zostanie wytknięty przez społeczeństwo jak trędowaty. 

– Może się czegoś napijesz? – zaproponował. 

– Chętnie – odparła z lekkim uśmiechem, zastanawiając się co ten człowiek sobie teraz myśli. 

Nie jest szczęśliwy. Ale nie dziwi mnie to wcale. Też bym nie była. Na jego miejscu pewnie zamknęłabym się w czterech ścianach w obawie, że moja tajemnica może wyjść na jaw, że ktoś się dowie jakiego czynu się dopuściłam… podziwiam go, że nie boi się tego wszystkiego. A może się boi tylko tego nie okazuje? 

– Ciebie też przesłuchiwali… musiałaś obejrzeć jej… a właśnie! Wiesz jak ona ma w ogóle na imię?  

Veronica pokręciła niepewnie głową i opuściła ją po chwili. Zaczęła skubać brzeg czerwonego obrusu, kiedy o to zapytał. Zdenerwowała się i w tej chwili był to jedyny sposób na wyładowanie swoich emocji.  

– Nie mam pojęcia – odparła cicho, podnosząc wzrok i lokując go gdzieś w oddali.  

– To twoja siostra, a nie wiesz jak ma na imię…? 

Zarumieniła się pod jego zaskoczonym spojrzeniem i pytającym wyrazem twarzy. Wcale jej to nie dziwiło, że doznał takiego szoku.  

– To bardzo skomplikowana historia… nie wiedziałam o jej istnieniu i to mnie chyba jeszcze bardziej boli. Jeszcze bardziej boli fakt, że nie miałam okazji zamienić z nią ani słowa – wytłumaczyła, ale czuła, że słowa więzną jej w gardle i nie wiedziała, czy będzie w stanie dalej pociągnąć ten temat. 

– Ja z moim bratem nie byliśmy szczególnie zżyci... – zaczął – to znaczy, kiedy byliśmy jeszcze całkiem mali spędzaliśmy ze sobą mnóstwo czasu... wtedy był jeszcze z nami tata – powiedział smutno.  

– A potem co się stało?  

– A potem zaczęliśmy dorastać... każdy poszedł w swoją stronę. Ja mieszkałem trochę z mamą, trochę z tatą aż w końcu wylądowałem u babci na stałe – wyjaśnił, a przez jego twarz przebiegł cień uśmiechu. Jednak uczucie radości, jak szybko się pojawiło, tak szybko zniknęło.  

Veronica przez moment analizowała jego słowa i dopiero po kilkunastu sekundach tak naprawdę do niej dotarło co powiedział. Wspomniał, że mieszkał trochę z mamą, trochę z tatą. Czyżby jego dzieciństwo nie było takie cudowne, jak uważała? Czyżby miał z nią więcej wspólnego niż jej się wydaje?  

– Powiedziałeś, że mieszkałeś trochę tu, trochę tam... co to znaczy? – Zmarszczyła czoło. 

– To znaczy, że jak byłem jeszcze dzieckiem, moi rodzice się rozeszli. Na początku byli zgodnym małżeństwem, ale potem nagle coś zaczęło się psuć i... – Westchnął ciężko i wzruszył ramionami. 

– Wydawało mi się, że miałeś szczęśliwe dzieciństwo... 

Te słowa trafiły do niego dopiero po chwili. Uświadomił sobie, że dziewczyna nadal patrzy na niego przez pryzmat jego statusu gwiazdora, który jakby nie miał nigdy innego życia, tylko to w wygodzie.  

– Nie mogłem w sumie narzekać. Miałem mnóstwo swobody, co wyszło mi na dobre, bądź też nie. – Zaśmiał się krótko. – Ale jestem im cholernie wdzięczny za to, że zajmowali się mną przez tyle czasu i nie mieli mnie dość. 

Spojrzała na niego tęsknym wzrokiem. Z zainteresowaniem słuchała jego opowieści. Przynajmniej od niego mogła to usłyszeć. Dzięki temu zaczęła wyobrażać sobie jak mogło wyglądać jej dzieciństwo. Tęskniła za czymś, co nie było jej dane przeżyć. Zamiast wychowywać się w szczęśliwej rodzinie, ona codziennie musiała znosić upokorzenia ze strony ojca i obojętność matki, która zdawała sobie sprawę z problemu, a nigdy nawet nie próbowała go rozwiązać.  

– Nie powiedziałaś o swojej mamie... nawet niewiele mówisz o swojej rodzinie w ogóle – zwrócił na to uwagę. 

Westchnęła ciężko i opuściła głowę. Jak ma wytłumaczyć mu to, że nie chce, żeby dowiadywał się o niej czegokolwiek? Czuła się jakby tymi wszystkimi pytaniami niszczył jej prywatność, wchodził na jej terytorium, którego tak uparcie i skrupulatnie chroniła. Nie miała ochoty wpuszczać nikogo do swojego świata. Zwłaszcza teraz. Zwłaszcza w takiej sytuacji. Tym bardziej, że mu nie wierzy.  

– Bo nie bardzo jest o czym mówić. 

– Mam wrażenie, że za wszelką cenę chcesz uniknąć tego tematu. – Rzucił jej podejrzliwe spojrzenie, które przeniknęło ją na wylot. 

– I nie mylisz się – przyznała mu rację. – Myślałam po prostu, że już się odcięłam od życia, od którego tak bardzo zawsze pragnęłam uciec... okrutny los chciał, żebym znowu zmierzyła się z rzeczywistością... – mruknęła poirytowana, przywodząc znowu na myśl zamordowaną niedawno dziewczynę.  

– A może po prostu los chciał, żebyś poznała prawdę? – Uniósł wysoko brwi i odgarnął włosy z twarzy. Dopiero teraz mogła spojrzeć mu w oczy.  

– To zwykły zbieg okoliczności... 

– W który jednak wierzysz. 

– Nie masz zielonego pojęcia w co wierzę, a w co nie. – Rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.  

– Mam, a może nie. – Wzruszył ramionami.  

– Ona nie musiała zostać zamordowana, żebym poznała prawdę Slash! – zaprotestowała w przypływie emocji. Sprowokował ją. – Mogłam poznać prawdę w inny sposób... 

– Mogłaś po prostu porozmawiać z matką. Nie chciałaś tego. Dlaczego?  Spojrzała na niego zdumiona. Pierwsze spotkanie i już musiało dojść między nimi do nieco ostrzejszej wymiany zdań. Już otwarła usta, żeby coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zrezygnowała. Swoim milczeniem przyznała mu rację. Tylko, że on nie rozumie. Nie rozumie tego co ona musiała przejść.  

– Nigdy tego nie zrozumiesz – mruknęła zniżonym do granic możliwości głosem i pokręciła przy tym głową.  

– Daj mi chociaż spróbować. 

– To już nieistotne. Poradzę sobie z tym sama. 

– Cóż... nie będę na ciebie naciskał, ale jeśli będziesz chciała, zawsze możesz o tym ze mną porozmawiać – powiedział już nieco bardziej przyjacielskim tonem, niż słowa, które wyrzucał z siebie przed chwilą jak z automatu.  

– Powinnam już iść... – Westchnęła, szykując pieniądze do zapłaty za drinka, którego nie zdążyła otrzymać. 

– Nie wygłupiaj się. – Powstrzymał ją przed wyłożeniem banknotów jednym gestem ręki. – Ja zapłacę. 

– Lubię być niezależna. 

– Nie wątpię – powiedział z dziwnym uśmiechem na twarzy jakby w ten sposób chciał jej dać coś do zrozumienia. – Jakoś muszę ci wynagrodzić to, że przesiedziałaś tu ze mną tyle czasu, nie? – Zaśmiał się. 

– Doceniam, ale nie musisz mi niczego wynagradzać... przyszłam tutaj z własnej woli. 

– Nie kłóć się ze mną.  

Spojrzała na niego błagalnie, ale najwidoczniej nie miał zamiaru się uginać pod tym spojrzeniem i dalej upierał się przy swoim.  

– Może... do zobaczenia – mruknęła cicho i już miała ruszyć do wyjścia, kiedy ją nagle zatrzymał. 

– Chyba nie zamierzasz wracać sama?  

– Hm... a co w tym dziwnego? 

– Nic... po prostu chcę wiedzieć, że bezpiecznie wróciłaś do domu. I... w całości... – powiedział nie wiedząc jak zareaguje na te słowa i już po chwili szli do wyjścia.